In Limburg liep de wandelroute door mijnplaats Geleen. Van Het Chrysantenveld, waar
buurtbewoners de illegale dumpplaats tot speeltuin en kinderboerderij hebben getoverd door het Hof van Limburg, een prachtig stuk natuur vlak buiten de stad. En langs ontmoetingswinkel de Koempel, wat naast tweedehands kleding ook koffie en thee verkoopt, en zo vele nieuwe vriendschappen tot stand brengt.
Maar de belangrijkste tussenstop was natuurlijk ut Mooshöfke, de provinciale winnaar van Limburg. De ingang van de moestuinen van Lindenheuvel zit verstopt tussen twee rijtjeshuizen, maar schijn bedriegt: Toen we verder liepen, werden we begroet door een royaal stuk groen midden in de woonwijk. In de vele tuinen staan bekende groenten- en fruitboompjes. Er is ook plek voor vergeten en onbekende groenten, van internationale afkomst.
We worden ontvangen door raadslid en vrijwilliger Jack Renet. Stralend van enthousiasme leidt hij ons door de tuin. Hij wijst naar de watertonnen die verspreidt over het veld staan: “We hebben alle omliggende huizen gevraagd of we het water van hun schuurtjes mochten opvangen. Bijna iedereen zei ja. Nu zijn deze tonnen twee keer per jaar vol en hebben we genoeg regenwater voor allemaal. In de toekomst willen wij er zonnepanelen op monteren, zo kunnen we stroom voor druppelaars opwekken. Dat is nog duurzamer.” Jack staat ook stil bij de compostbakken. “Deze hebben we gemaakt van houten pallets: goedkoop, duurzaam en groot. ”Ze sloegen aan, want meerderen hebben de stijlvolle bakken nagebouwd voor hun tuintje. Ook opvallend is de nieuwe houten tuinschuur: “Die hebben we gebouwd als schaduwplekje, maar ook als voorbeeld: zo netjes willen we het straks graag zien.”
Er zijn dus nog veel plannen voor de toekomst, maar er is ook al heel veel bereikt. “Nog niet lang geleden was het hier een zooitje. Er waren al volkstuinen, maar niemand nam de leiding. Iedereen deed maar wat. Een groot deel van het land werd niet gebruikt, want daar stonden bijenkasten. Er waren zoveel bijen, dat niemand er meer in de buurt durfde te komen. Inmiddels is dat opgelost en wordt alle grond gebruikt.”
En dat inspireert! Jack wijst naar een van de tuinhuisjes als voorbeeld: “Dat was vroeger een roestig bouwval. Maar drie dagen na onze opruimactie bij de bijenkasten stond dit nieuwe huisje er, we hoefden het niet eens te vragen!” Een ander voorbeeld is het kleine grasveldje met een zithoekje erop. “De tuiniers kwamen naar ons toe met de vraag of zij een ontmoetingsplek mochten maken. Binnen een week stond deze er. ”
Organisator Henny Korink schuift bij ons aan en vertelt dat iedereen bij ut Mooshöfke welkom is. “Dat is niet altijd makkelijk. Er is een taalbarrière. We proberen dichter bij elkaar te komen, zij leren Nederlands en wij leren Arabisch en Turks. We proberen onze brieven ook in zoveel mogelijk talen te vertalen.” Ook zijn er cultuurverschillen. Zo worden bepaalde planten door de één als onkruid en de ander als mooi gezien.
De livestream begint en hoewel twee lotprijzen in Limburg vallen, heeft het project geen plaatsje in de top drie. Het mag de pret niet drukken. “Door Corona hebben we minder kunnen doen dan we van plan waren. Eerlijk gezegd waren we al heel verrast dat we tot beste van Limburg gekozen werden.” Volgens ons is die titel meer dan terecht: het is een prachtig project waarin echt de hele buurt betrokken is. Met een pilsje en wat lekkers kijken ze terug naar wat het afgelopen jaar bereikt is en dromen ze over wat ze zeker nog gaan behalen!